Σίγουρα όσες με παρακολουθείτε μέσω Instagram έχετε δει από την πρώτη κιόλας μέρα πως έχω αλλάξει εγώ σαν άτομο αλλά και η καθημερινότητα μου με έναν σκύλο.

Για όσους δεν θυμάστε τον Bruno τον βρήκα φέτος τον Αύγουστο στο νησί μου και από τότε είμαστε κάθε μέρα κυριολεκτικά μαζί. Πάντα ήθελα να έχω τον δικό μου σκύλο, αλλά πάντα σκεφτόμουν πως δεν ήμουν έτοιμη. Τι άλλαξε όμως από τότε που με βρήκε ο Bruno, αρχικά έγινα πιο ώριμη και υπεύθυνη.

Η ζωή με ένα κουτάβι δεν είναι εύκολη και αυτό θα είναι κάτι που πρέπει να το γνωρίζεται όλοι όσοι αποφασίσετε να υιοθετήσετε. Δεν αναφέρω καν την λέξη αγοράσεις, γιατί να αγοράσεις ένα κουτάβι, όταν ξέρεις πως κάπου, εκεί έξω απλά ζητάει απλά μια αγκαλιά και ένα ζεστό σπίτι?

Το να μεγαλώσεις ένα κουτάβι είναι λίγο πολύ σαν να μεγαλώνεις ένα μωράκι. Άφησα στην άκρη τους ενδιασμούς τύπου πως θα τα καταφέρω στο διαμέρισμα και εγώ που τρέχω πολύ και να δεν είμαι έτοιμη. Αν το καλοσκεφτούμε για τίποτα δεν είμαστε πραγματικά έτοιμοι, απλά προσαρμοζόμαστε στις όμορφες καταστάσεις που μας συμβαίνουν.

Ναι εγώ άλλαξα τις προταιρεότητες μου και πλεον μπορώ να πω απολαμβάνω περισσότερο που δουλεύω από το σπίτι και έχω για συντροφία τον σκύλο μου και πως ποτέ δεν νιώθω μόνη αφού τον έχω σχεδόν παντού μαζί μου.

Μερικές από τις δικές μας δυσκολίες με τον Βruno, ξεκίνησαν από την πολυκατοικία μου με τις πρώτες εβδομάδες να νιώθω εκνευρισμένη και από την άλλη στεναχωρημένη που δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα που υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν σκυλιά σε εσωτερικούς χώρους.

Παρόλο αυτά μέσα στα κακά υπάρχουν και μερικά καλά όπως ο νόμος που θα αφήσω εδώ Νόμος 4039/2012 που από την στιγμή που το σκυλάκι σου ή το γατάκι σου ακολουθεί τον εμβολιασμό του και το τσιπάκι κανείς μα κανείς δεν μπορεί να σου πει τίποτα.

Στην συνέχεια το να μάθει να κάνει τις ανάγκες του έξω ήταν κάτι που πραγματικά μας πήρε καιρό αλλά με κάποιον μαγικό τρόπο τα κατάφερε μόνος του. Για αρχή του είχαμε πάνες για σκυλάκια που πηγαίνουν στο πάτωμα και έτσι πήγαινε σε ένα μέρος. Με πολλές τακτικές βόλτες και πολλά μπράβο κατάλαβε πως το σωστό περιβάλλον για τις ανάγκες του είναι οι βόλτες. Γενικά ο σκύλος θέλει πρόγραμμα και υπομονή.

Για αυτό ένα σκυλάκι, σε βρεφική ηλικία, κοστίζει πολύ. Το να υιοθετήσεις ένα σκυλάκι σε πιο μεγάλη ηλικία δεν κοστίζει τόσα πολλά. Επίσης ,το σκυλάκι που έχει βρεθεί σε καταφύγιο, έχει τσιπάκι και είναι ήδη στειρωμένο!

6 μήνες μετά ακόμη αντιμετωπίζουμε μερικές δυσκολίες όπως για παράδειγμα το να μείνει τελείως μόνος, βέβαια είναι κάτι το οποίο δουλεύουμε αλλά αν δεν τα καταφέρουμε σίγουρα θα ζητούσε βοήθεια από κάποιον εκπαιδευτή.

Τι έχω μάθει όμως εγώ από τον σκύλο μου όλους αυτούς τους μήνες? Αγάπη ανιδιοτελή, αφού ο σκύλος είναι το μοναδικό ζωό που προτιμά να κάνει πάρεα με τον άνθρωπο από ότι με άλλα σκυλιά, Αν κιόλας τα έχεις σώσει από τον δρόμο έχουν ανάγκη να δώσουν και να πάρουν αγάπη και εκτιμούν διπλά την αγάπη που πέρνουν.

Αυτή η αγάπη μπορείς να την πεις και θεραπευτική γιατί εγώ από την ημέρα που τον έχω στην αγκαλιά μου το βράδυ κοιμάμαι καλύτερα με λιγότερο στρεςς και λιγότερους εφιάλτες.

Ασε που ο σκύλος μου προσπαθεί να με κάνει πιο fit, αφού οι βόλτες του πρωι- μεσημέρι- βράδυ είναι απαραίτητες. Last but not least, εκεί που ήθελα να καταλήξω μέσα από το τεράστιο ποστ – ουφ Θεε μου δεν έχω ξανά γράψει τόσο μεγάλο- είναι πως πριν αποφασίσεις να πάρεις κάποιο πλασματάκι υπό την ευθύνη σου να είσαι σίγουρη-/σίγουρος πως θα του δώσεις μια σωστή ζωή και θα προσπαθήσεις να ζήσει όσο καλύτερα μπορείς.

Είναι δέσμευση όπως μια σχέση που έχει και τα καλά της και τα κακά της μόνο που αυτή η δέσμευση με μια ματιά που θα σου ρίχνει αυτή η φάτσα -βλέπε εμένα που μου έφαγε τις havainas μου- όλα τα ξεχνάς.

Ααα και πάνω από όλα υιοθέτησε!

Εγώ και ο Βruno σας στέλνουμε φίλί <3